หวัดดีจ้ะ
กลับมาจากฟลอริดาแล้ว ทริปนี้เหนื่อยมาก วันแรกตื่นแต่ตีห้าไปสนามบิน ถึงสนามบินหกโม
งเห็นคนต่อคิวยาวเหยียด ตุ๊มๆต่อมๆว่าจะขึ้นเครื่องไม่ทัน ปรากฏว่าขึ้นไม่ทันจริงๆ ก็ต้องรอรอบต่อไปสิบโมง นึกได้ว่าไม่ได้เอาพาสปอร์ตมา โมโหตัวเองทำไมโง่อย่างนี้ นั่งรถไฟกลับบ้านไปเอา ลีรอเงกอยู่ที่สนามบิน สองชั่วโมงต่อมาก็มาต่อคิวยาวเหยียดอีก เฉียดจะไม่ทันอีกแต่ก็ทันจนได้
ไปถึงไมอามี่ก็เที่ยงบ่าย ไปเช่ารถ ขับไปซื้ออาหารขนมมาตุน กระดาษวาดรูป แวะกินข้าวกลางวัน ไปถึงโรงแรมที่ คีย์ ลาร์โก้ ก็หกโมงเย็น สลบเหมือดตั้งแต่นั้น ตื่นมาอีกทีก็วันใหม่เรียบร้อยแล้ว เป็นอันว่าวันแรกของการเดินทางหมดไปกับการเดินทางจริงๆ ไม่ได้เอ็นจอยอะไร เห็นแต่ไมอามี่ ส่วนชานเมืองแถวสนามบิน ซึ่งดูแล้วคล้ายๆเมืองไทย คือยุ่งๆเหยิงๆ ร้อนอบ เหนียว ตึกรามบ้านช่องไม่ค่อยจะเป็นระเบียบเรียบร้อย โผล่นู่นโผล่นี่มาแบบไม่มีการแปลนมากเท่าไหร่ ลีบอกว่าการแปลนส่วนมากอยู่ที่การเอ็นจิเนียร์เมือง เพราะเมืองทั้งเมืองมันเป็นบึง ที่ๆคนอยู่ส่วนมากเกิดจากการถมที่ เขาทำระบบคลองชลประทาน ขุดหนองบึงไว้ให้น้ำลง เพื่อให้เกิดเป็นแผ่นดินแห้ง คนอยู่ได้ มิน่า ที่ถึงแพง กว่าจะเป็นเมืองได้ เสียค่าถมค่าขุดกันอาน
ที่ฟลอริดานี้มีพวกคิวบาอยู่มาก เดินตามถนนนี้เหมือนไปประเทศอื่น คนส่วนมากพูดเสปน หาคนพูดอังกฤษต้องใช้ความพยายาม นี่ก็เป็นปัญหาเรื่องอิมิเกรชั่นของทางนี้ ภาษาสเปนเริ่มบุกเข้ามาเป็นภาษาราชการมากขึ้นทุกทีๆ สนามบินประกาศก็ต้องประกาศสองภาษา คนพูดกันไม่รู้เรื่องมากขึ้นทุกทีๆ
วันต่อมาขับรถไปดำน้ำสนอร์กเกิ้ลตามอ่าวในคีย์ ลาร์โก้ แต่มรสุมมันมา ฝนตกพรำ น้ำขุ่นไปหมด ลีบอกว่า คีย์ เวสต์ สวย ก็ขับรถกันไปดู ไหนๆดำน้ำไม่ได้ ขับรถชมวิวน่าจะสนุกกว่า ภูมิทัศน์แถวนี้เป็นทะเลหญ้า ป่าโกงกาง เกาะต่างๆ (ที่เขาเรียกว่าคีย์) เชื่อมต่อกันหมดด้วยถนนหมายเลขหนึ่ง ไปสุดกิโลเมตรที่ศูนย์ที่ คีย์ เวสต์ ปลายแหลมสุดของฟลอริดา ยื่นขั้นระหว่างแอตแลนติคกับอ่าวเม็กซิโก
เจอทะเลสวยตามทางก็หยุดชมวิว วาดรูปกัน ลูกเห็นปลาพยูนตัวนึงลอยขึ้นมา ใกล้เชียว ตะโกนเรียกลีให้มาดู ลีมาไม่ทัน มันก็ดำดิ่งหนีไปเสียแล้ว ตัวเทาๆ อวบๆ เหมือนหมูผสมปลาวาฬ น่ารักมาก มีเพรียงเกาะหลังเป็นวงๆ
ระหว่างลีนั่งวาดรูปวิว ลูกก็เดินเล่นชายน้ำ อยู่ดีๆก็มีปลาตัวนึงโดดเด้นผลุงขึ้นมา แล้วมานอนดิ้นแผล่บๆตรงหาดหิน ทำตัวพองเข้าพองออก เลยเห็นว่าเป็นลูกปลาปั๊กเป้า สงสัยมันตกใจลูกเดินไปแถวๆที่มันลอยน้ำอยู่ โดดเด้งด้วยความตกใจสุดขีด ปรากฏว่าโดดผิดทาง มาติดฝั่ง โง่แท้ๆ ลูกกับลีต้องหยิบมันลงน้ำไป เซ่อๆซ่าอยู่อีกซักพัก ถึงเริ่มขยับครีบได้ ลอยตุ๊มๆออกไป
ทะเลหญ้านี้มีความหลากหลายทางชีวภาพมากจริงๆ นั่งๆอยู่เดี๋ยวก็มีปลากระเบนลอยพือเข้ามา มีปลิงทะเล (ของโปรด) ปลาผีเสื้อลายดำขาว ตัวเล็กๆ เอาไม้ไปเขี่ยปลิงเล่น มันหดตัวเสียน่าเกลียดเชียว
ระหว่างทางนั่งรถลูกผ่านคีย์(เกาะ)ไปหลายคีย์ ถนนสายเดียวนี้มองเห็นทะเลสองด้านเลยซ้ายขวา งามมากๆ งามแบบป่าชายเลน ขับเรื่อยๆน้ำก้เริ่มเขียวมรกตขึ้นเรื่อยๆ ไปถึงคีย์ เวสต์ ก้เกือบค่ำมืดแล้ว (สองทุ่ม แต่ทางนี้ยังมีแสงแบบห้าโมงเย็น) เมืองน่ารักมากจ้ะ ถนนเล็กๆ สองข้างทางเป็นบ้านไม้ก่ายเกลื่อน เป็นบ้านแบบวิคตอเรียน ที่ฮิตอยู่สมัย ร.ห้า สีขาว สีชมพู สีฟ้า สีเขียวอ่อน หลังเล็กๆ มีระเบียงรอบบ้าน ไก่กระต๊ากเดินเป็นฝูงตามถนน ลั่นทม พุด เฟื่องฟ้า มะลิ มองไปทางไหนก็เห็นต้นไม้ดอกไม้แบบเมืองไทยไปหมด โอว นี่หรือ อเมริกา พาราไดซ์ชัดๆ จะว่าไปก็คล้ายๆเชียงใหม่ตรงถนนหนทางบ้านเรือน มีป่าโกงกางแบบสงขลา และมีทะเลแบบภูเก็ต มีเกย์เยอะมาก พวกคนแบบว่าศิลปิน แบบโบฮีเมียนชอบอยู่
เกสต์เฮาส์ร้านรวงหลายแห่งเขามีป้ายบอกว่าลุงเออร์เนส เฮมิงเวย์เคยมาอยู่ เคยมากิน เคยมานอน มาอยู่มานอนกี่ปีๆเขาก็เคลมกันสนุกสนาน ร้านนึงลูกเข้าไปฉี่เขาบอกว่าเฮมิงเวย์เคยมาอยู่พักอยู่ระหว่างเขียนเรื่อง The Old Man and the Sea เดาว่าคนมาพักที่นี่คงจะมารออินสไปเรชั่นแบบเฮมิงเวย์กันนับไม่ถ้วน
นอนค้างที่คีย์ เวสต์หนึ่งคืน ทุกอย่างแพงมาก อาหารแพงหูฉี่ กะจะล่อล๊อปสเตอร์เสียหน่อยกลับไม่มี ไม่ใช่ฤดู เลยอด
เดินไปเดินมาเขียนรูปได้สองรูปก็ต้องกลับไปคีย์ ลาร์โก้ เพราะข้าวของอยู่นั่นหมด (ไม่ได้กะจะค้างคีย์เวสต์ แต่มันดึกเลยต้องค้าง) ขากลับก็แวะเก็บปะการัง ฟองน้ำตามชายหาด ชายหาดแถวนี้เหมือนทะเลสาบสงขลา นราธิวาส มีบ้านชาวประมง ผสมบ้านพักบังกะโลโผล่อยู่ตามฝั่ง
ขับรถบนถนนสายนี้เหมือนวิ่งฝ่าทะเล ถนนแคบๆ ทะเลสองข้างอยู่ใกล้มาก เย็นย่ำแล้วเวิ้งว้างนัก
วันต่อมาก็ต้องกลับแล้ว ระหว่างทางแวะไปป่าสงวนแห่งชาติ เอเวอร์เกลดส์ ที่พ่อว่ามีไอ้เข้อยู่ในบึง ก็ป่าชายเลนนี่นะ มีปลาหลายชนิด ตัวเบ้งๆทั้งนั้น นกเยอะแยะ หญ้ากก หญ้าจูด ขึ้นสุดลูกหูลูกตา เขามีสะพานไม้ให้เดินดู ลูกเห็นไอ้เข้ห้าตัว (ไม่ได้เห็นพร้อมกันทีเดียว เห้นทีละตัว) นอนหย่อนใจตามใต้พุ่มไม้ ดูเก่าแก่ดึกดำบรรพ์ น่าเกลียดมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นไอ้เข้จริงตามธรรมชาติ ที่ไม่ใช่สวนสัตว์ หยึ๋ยบอกไม่ถูก...
เวลามีน้อยเหลือเกิน ดูได้แผลบๆก็ต้องกลับเสียแล้ว แต่เห็นว่าเขามีที่ให้แค้มปิ้งได้ คราวนี้มาเสียท่า จองโรงแรมแพงอยู่ด้วยความกลัวไม่มีที่พัก ปรากฏว่ามาแล้วเจอที่พักน่ารักๆเพียบ ถูกกว่าโรงแรมด้วย ถ้ามาคราวหน้าคิดว่าจะพักเต๊นท์ มาที่นี่เหมือนกลับบ้านไงงั้นเลย ขากลับเจอสวนลิ้นจี่ ! บ้านนึงเขากำลังเก็บใส่ลัง แต่แบ่งขาย เลยขอซื้อมาหน่อยนึง โอ... นึกว่าอยู่เชียงใหม่ แง คิดถึงจัง....
ลูกเอง
เภา
