For the Sake of a Few Lines

แปลโดย เภา
(จากหนังของศิลปินชื่อ เบน ฌอน ที่คัดลอกบทความจากสมุดบันทึกของ มอลต์ ลูริดส์ บรกก์ มาลง)

การจะเข้าให้ถึงเส้นสายเพียงไม่กี่เส้นนั้น ศิลปินจำต้องมองผ่านสิ่งต่างๆ มาแล้วนับไม่ถ้วน ไม่ว่า จะเป็นเมือง ผู้คน หรือสิ่งของใดๆ ศิลปินจำต้องรู้จักมวลหมู่สรรพสัตว์ จำต้องเข้าใจถึงวิถีการร่อนเหิรของเหล่านก และจำต้องเข้าใจให้ซึ้งถึงท่วงทีของดอกไม้ที่เริ่มผลิบานในยามแรกเช้า

ศิลปินนั้นจำต้องรำลึกให้ได้ซึ้งถึงถนนหนทางในดินแดนไกลโพ้น ซึ้งให้ถึงการพบปะที่มิได้คาดหมาย ตลอดจนความอาลัยในการจากลา จำต้องซึ้งให้ลึกถึงวัยเยาว์ที่ไม่อาจใช้คำใดมาอธิบายให้ครบถ้วนได้ ซึ้งให้ลึกถึงวัยที่จิตใจถูกทำให้ดับแดดิ้น เมื่อพ่อแม่เอาความสุขสราญ (ที่คิดว่า เป็นของตน) ไปให้คนอื่น

ซึ้งถึงความประหลาดพิกลของวัยที่เต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลง ทั้งที่งดงาม และแสนเลวเหลือจะทน จำต้องซึ้งให้ลึกถึงวันคืนในห้องหับที่เงียบงัน ถึงท้องทะเลในยามเช้า ถึงห้วงทะเลลึกไม่ว่า จะเป็นทะเลแห่งใดก็ตาม ถึงการเดินทางในรัตติกาลที่ใจพลุ่งบินไปกับดวงดาวดารดาษ ถึงความทรงจำในค่ำคืนแห่งรักที่แตกต่างไป และไม่เคยซ้ำซ้อน ถึงเสียงกรีดร้องของหญิงขณะเบ่งคลอด ถึงสาวอ่อนละมัยผู้หลับไหลอยู่ในเตียงของเด็กน้อย

มากไปกว่าความทรงจำที่งดงามเหล่านี้ ศิลปินยังต้องเคยผ่านประสพกับการอยู่ใกล้ความตายมาแล้วเช่นกัน ประสพการณ์ที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างที่เปิด เกิด แต่เสียงจ้อกแจ้กจอแจ

แต่กระนั้นความทรงจำอย่างเดียวหาเพียงพอไม่ ศิลปินจำต้องรู้ด้วยว่า เมื่อภาพเหล่านั้นมีมากล้นเกินไปก็ควรจะลบลืมไปเสียบ้าง และสู้รอคอยด้วยความอดทนให้ภาพเหล่านั้นกลับมาอีกครั้งเมื่อถึงเวลาอันควร

ความทรงจำเพียงสิ่งเดียวไม่เพียงพอสำหรับการสร้างสรรค์ ศิลปะจะยังไม่เป็นศิลปะจนกว่าสิ่งทรงจำทั้งหลายจะหลอมรวมเข้ากับเลือดเนื้อของศิลปิน หลอมผ่านการมอง การเยื้องย่าง หรือใดๆ ก็ตามจนไม่สามารถแยกแตกออกจากตัวของศิลปินอีกต่อไปได้

สุดท้าย ความเป็นศิลปะก็ยังมิผุดขึ้นจนกว่าเวลาที่บ่มกลั่นจะมาถึง เมื่อคำแรกของบทกวีผุดพร่างขึ้น เมื่อนั้นแหละ คือเวลาที่เชื้อหน่อของศิลปะได้ก่อเกิดขึ้นแล้ว